Maluf System is eigenlijk simpelweg het duo, bestaande uit Marzouk Mejri en Salvatore Morra. Die laatste is een Napolitaan, die zich gespecialiseerd heeft in het bespelen van de Arabische en de Tunesische oud en die daarnaast de gitaar beheerst en fraai kan zingen. De eerste is dan weer een Tunesiër, die heel vaak met Italiaanse muzikanten optreedt en opneemt. Hij bespeelt een plejade aan percussie-instrumenten, maar kan ook overweg met qanun, ney-fluit en klarinet. De twee heren treden sinds 2018 op als duo en op deze plaat richten ze zich op de traditionele Maluf-vorm, muziek die in Tunesië erg populair is, maar die, omwille van verschillende migratiegolven, stilaan zijn weg begint te vinden naar de rest van de wereld, zij het voornamelijk via Italië.

In tegenstelling tot sommige andere genres uit de regio, is Maluf van nature erg rijk en gevarieerd.: zowel instrumentaal als vocaal wordt er erg breed geselecteerd en zowel het klassieke Arabisch als een aantal Tunesische dialecten passeren de revue. Bijzonder hierbij is wel, dat hét instrument bij uitstek, de oud, hier door de Italiaan gespeeld wordt. Dat is dus op zich al een mengvorm, maar zeker niet de enige: Maluf is vandaag de oorspronkelijk Tunesische muziekvorm, zoals die gespeeld en gezongen wordt door migranten waar ook ter wereld. Dat betekent per definitie veel nostalgie, veel liefde voor wat men noodgedwongen achter liet, veel liefde voor het verlaten vaderland en veel pogingen om aan te knopen bij de cultuur van de nieuwe verblijfplaats, zonder daarbij de eigenheid te verliezen. Hier krijg je bijgevolg een grote variatie aan stijlen geserveerd, waarin je Berberse roots herkent, Andalusische nuba en Sufi spiritualiteit, maar dan wel geserveerd met een frisse kijk op een eeuwenoude kunstvorm.

Van een bewerking van een Ottomaanse mars, zoals Mejri die hoorde spelen door zijn vader en diens brass band uit Tebourba in de fifties, over de nuba in de suites Asbain en Mazmoum en de trance-ceremonie in Sufiyet, tot het afsluitende Raqs, het passeert allemaal de revue en het is allemaal verdomd knap gedaan. Voor onze westerse oren dreigt pl projecten als dit al snel een soort overdosering toe te slaan, die we dan gemakshalve als “monotonie” afdoen. Daarvan is hier alvast geen sprake: de plaat is zodanig gevarieerd, dat je moeiteloos de 48 minuten uitzit. Ik mocht het zelf ondervinden: de eerste keer kost wat moeite, maar eens je de toon beet hebt, luister je hier met veel graagte naar en wil je, zoals het hoort, de muzikanten graag live aan het werk kunnen zien. Een mens mag hopen, want een nummer als Jamal, daar doe je ’t als muziekliefhebber toch voor?

(Dani Heyvaert)